In de rubriek ‘De Keerzijde’ bespreekt een Mensalid anoniem de minder leuke kanten van hoogbegaafdheid. Dit keer over opgroeien met een vrouwenhatende vader en pesten.
In 2009 deed ik een assessment omdat ik binnen het bedrijf waar ik werkte wilde solliciteren naar een hogere functie. De uitslag was een hoog wo-niveau en de psycholoog die het assessment afgenomen had was verbaasd dat ik er zo verbaasd over was. Ik had het namelijk absoluut niet verwacht: ik heb alleen een mavo-diploma met gemiddelde cijfers. Dankzij wat aanvullende opleidingen en veel doorzettingsvermogen was ik verder gekomen in het bedrijf. Ik dacht: met dit assessment op zak kom ik vast ver. Nou, dat viel vies tegen! Ik werkte in de IT en juist in die periode zakte de markt in. Potentiële werkgevers keken echt niet naar zo’n assessment: ze zochten mensen met heel specifieke vaardigheden en een bewezen track record. Ik kreeg rotvragen over mijn cv. Maar ik had ook geen gemakkelijke weg achter de rug.
Hekel aan vrouwen
Ik ben opgegroeid met een vader die een hekel heeft aan vrouwen. Vrouwen zijn niets waard, studeren is niet nodig want zij horen achter het aanrecht met een kind aan hun rokken. Mijn vader sloeg mijn moeder en dat geeft je geen beeld van iemand die positief naar vrouwen kijkt. Daar kwam bij dat wij verhuisden van de stad naar een dorp toen ik in de tweede klas van de lagere school zat. Ik paste niet tussen de andere kinderen. Ik had andere kleding, rare kleding. Ik werd gepest. En niet als enige: er werden meer kinderen gepest. Ik heb geen idee waarom, maar er werd niet ingegrepen.
Er was weinig begeleiding op school. Ik denk dat het toen echt anders was. Nu is er veel meer aandacht voor pesten en anders-zijn. Ik weet nog wel dat we een jongetje in de klas hadden dat geadopteerd was. Die timmerde er meteen op als er iets tegen hem gezegd werd. Dat heb ik toen ook een keer gedaan – nooit meer last gehad van de jongen die ik geslagen had. Maar het is niet netjes, niet de bedoeling dat je het zo oplost. Het was een rare tijd. Ik heb later aan mijn leraar uit de zesde klas gevraagd of hem nooit iets aan mij opgevallen was. Zijn enige reactie was dat hij me ontvriendde op Facebook.
Dwars kind
Op mijn dertiende ben ik weggelopen van huis omdat ik er niet meer tegen kon. We kregen toen maatschappelijk werk op bezoek, maar mijn vader was er heel goed in om tegenover zo’n maatschappelijk werker een ander gezicht op te zetten: ‘Nee hoor, zo erg is het allemaal niet. Ze is gewoon een dwars kind.’ Dat jaar ben ik blijven zitten, want ik had geen tijd om mijn aandacht aan school te besteden. Het was een heel kleine mavo. Streng, christelijk. Er werd helemaal niet gekeken naar wie je was, je moest in het stramien passen. Ik ging wel met een diploma van school.
Vertrouwen
Na nog een jaar meao ben ik gaan werken en samenwonen op mijn 18e. Mijn vader liet toen doorschemeren dat ik misschien wel zijn bedrijfje kon overnemen als ik ging studeren. Dat was best naïef van me, want ik besef te achteraf dat mijn vader zijn bedrijf nooit door een vrouw zou laten overnemen. Wel ben ik toen een algemene grafische opleiding gaan volgen, met zeefdruk als specialisatie. Dat vond ik leuk en, tot de grafische industrie instortte, heb ik ook als zeefdrukker gewerkt. Daarna ben ik de IT ingerold, dat was ook technisch. Opnieuw ging ik studeren, in de avonduren of intern in het bedrijf. Ik had het geluk dat ik een manager trof die wél vertrouwen in mij had en mij mogelijkheden bood. Toen heb ik de grootste fout gemaakt die ik kon maken: ik ben met hem getrouwd! Van die fout heb ik zeker geen spijt, alleen was hij toen mijn manager niet meer.
Mensa
Zo kwam ik dus bij dat assessment uit. Ik weet niet of het gemakkelijker is als je gestudeerd hebt. Ik wil niet zeggen dat mensen die gestudeerd hebben nooit een carrièreswitch maken, maar zij hebben wel een richting, weten waar hun interesses en talenten liggen. Na de uitslag van het assessment ben ik IQ-testjes op internet gaan doen, want ik geloofde het niet. Als je daar naar gaat zoeken kom je vanzelf bij Mensa uit. Maar ik durfde er niets mee te doen, want ik had nog steeds het gevoel dat ik bij een test door de mand zou vallen.
Test
Uiteindelijk heb ik in 2011 toch de thuistest gedaan en ik werd uitgenodigd voor de toelatingstest. Ik herinner me vooral dat het zo’n enorm heterogene groep mensen was. Dat vond ik leuk. Toen de uitslag kwam was ik overtuigd. Nu zou het wel kloppen. In het verleden raakte ik weleens mensen kwijt in een vergadering. Ik dacht dat ik te dom was om uit te leggen wat ik bedoelde. Nu weet ik dat ik juist te slim ben en waar ik op moet letten: kleinere stappen zetten, non-verbale communicatie. Conceptueel denk ik veel verder dan anderen en associeer ik sneller. Ik blijk onbewust bekwaam te zijn en dat is best spannend. Ik krijg van mijn collega’s te horen dat ik zulke goede vragen stel en net even anders naar zaken kijk.
Focus op wat er wel is
Sinds begin dit jaar heb ik een nieuwe baan, in een leuk bedrijf, waar de sfeer mensgericht is. Ik heb ook nog een aantal sollicitaties uitstaan: er is weer vraag naar generalisten die veel kunnen. Als ik terugkijk naar mijn interesses vroeger dan was ik graag advocaat of patholoog-anatoom geworden. De keerzijde is dat je die tijd niet meer kunt inhalen. Een zware studie combineren met een flinke baan en een gezin met man, drie stiefkinderen en twee honden en twee katten is wel heel lastig. Maar weet je, je kunt blijven hangen in wat er niet was, maar je kunt je ook focussen op wat er wel is en wat er kan zijn.
Interessant? Lees dan ook deze ‘Keerzijde‘